Fazy rozwoju dzieci niepełnosprawnych(1),




	Strona startowa Fotografowanie dzieci Warsztaty fotograficzne(1), Fotografia, Fotografia 1 Fotografowanie dzieciństwa - LaNola Stone, Fotografia(2) Faber A I E Mazlish - Jak Mówic Zeby Dzieci Nas Sluchaly, Przedszkole - plany, Gazetka przedszkolna Faber A I E Mazlish - Jak MĂłwic Zeby Dzieci Nas Sluchaly, Faber Mazlish - Jak mówić żeby dzieci nas słuchały(1), DLA DZIECI, przedszkole Fazy rozwoju dzieci niepelnosprawnych, Przydatne Finnish Grammar in Tables and Charts, Języki Nauka, Fiński Foley Gaelen - Książę 02 - Diaboliczny lord, Feng Shui Wiedza, wzory haftu Fighter - Kochaj i walcz 2008, rożne zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl agniecha649.htw.pl	Fazy rozwoju dzieci niepełnosprawnych(1), [ Pobierz całość w formacie PDF ] Iwona Maćkowiak nauczyciel - bibliotekarz II LO w Lesznie Teresa Nowak nauczyciel - bibliotekarz Gimnazjum nr 4 w Lesznie FAZY ROZWOJU DZIECI I MŁODZIEŻY NIEPEŁNOSPRAWNEJ A POTRZEBY WYCHOWAWCZE „Osoba upośledzona jest jednym z nas, jest uczestnikiem tego samego człowieczeństwa Uznając i popierając jej godność i prawa uznajemy naszą godność i nasze prawa” Jan Paweł II Czym jest rozwój? Jest to wielki, długotrwały proces kierunkowych zmian, w których można wyróżnić prawidłowo następujące po sobie etapy przemian tzw. fazy rozwojowe dziecka wykazujące obiektywnie stwierdzalne zróżnicowanie się go pod określonym względem. Jest to ciąg zmian pozostających między sobą we wzajemnym związku i występujących w sposób uporządkowany w określonych miejscach na czasowym biegu życia jednostki. Rozwój musi postępować systematycznie w jakimś kierunku. Rozwój może być ilościowy, czyli tzw. proces przyswajania nowego doświadczenia, zdobywanie nowych wiadomości i umiejętności. Dotyczy to szybkiego liczenia w pamięci, szybkiego czytania i pisania. Rozwój to także osiąganie pewnych standardów. Tworząc je przyjmuje się założenie o istnieniu jakiejś skali pozwalającej szacować osiągnięcia rozwojowe np.: dojrzałość szkolną, zawodową itp. Zmiany rozwojowe oznaczają zmierzanie od stanów niższych do stanów wyższych, ku lepszej organizacji i efektywności. Na rozwój dziecka mają wpływ przede wszystkim bezpośrednie interakcje, w jakie wchodzi ono ze swoimi rodzicami, rodzeństwem, dziadkami, innymi krewnymi w siedlisku rodzinnym, z uczniami, ich rodzicami, nauczycielami i innymi pracownikami szkoły w siedlisku szkolnym, z przyjaciółmi i kolegami oraz przygodnie napotkanymi osobami w siedlisku podwórkowym. Dziecko i jego rozwój można przyrównać do lotu pocisku międzyplanetarnego. Rakieta, która ma wynieść pocisk jest zaprogramowana. Układ komputerowy wszystko przewiduje, programuje, determinuje. Rakietę trzeba wyposażyć w środku w energetyczne mechanizmy, które mają działać sprawnie i wystrzelić. Pocisk leci wedle zaprogramowanego toru, ale po drodze napotyka różne nieprzewidziane czynniki. Te czynniki odkształcają tor lotu. Jeżeli nie działają zbyt silnie i długo to pocisk wraca na swój tor. Podobnie dziecko. Ono rozwija się i napotyka różne wpływy środowiska. To wszystko co nie sprzyja rozwojowi zaburza tor rozwoju. Jeżeli działanie różnych złych czynników jest krótkotrwałe, to pół biedy. Dziecko wyrówna chwilowe zahamowanie tempa wzrastania, nadgoni opóźnienia. Ale jeżeli 1 czas działania i siła szkodliwego bodźca są zbyt duże to nawet po ich ustaniu dziecko nie wyrówna już odkształconej krzywej. To porównanie jest wyjątkowo obrazowe, ale i bardzo słuszne. Dzieci mają wielką zdolność adaptacji. Mogą zwycięsko przejść złe chwile. Celem tej pracy jest ukazanie rozwoju człowieka w różnych etapach życia, a szczególnie chodzi o rozwój dzieci i młodzieży niepełnosprawnej. tab. 1) • niemowlęctwo – pierwszy rok życia • wiek poniemowlęcy – od 1 do 3 lat • wiek przedszkolny – od 3 do 7 lat • młodszy wiek szkolny – od 7 do 11 – 12 lat • wiek dorastania – od 12 – 13 do 17 – 18 lat Podział ten został dokonany na podstawie trzech kryteriów: 1. istotnych zmian w środowisku dziecka – sposobu pojmowania przez nie rzeczywistości, form spostrzegania, myślenia itp. 2. zmiany w zakresie aktywności dziecka – takie zmiany w zachowaniu, które można obserwować z zewnątrz 3. odmienne i typowe dla okresu formy i środki oddziaływania wychowawczego na dziecko Pominiemy okres niemowlęctwa i wieku poniemowlęcego, gdyż tu oddziaływanie na dziecko odbywa się głównie ze strony rodziców. Dopiero w okresie przedszkolnym następuje bardzo dynamiczny rozwój. Występują też problemy wychowawcze charakterystyczne dla tego okresu na przykład problem dojrzałości szkolnej. Ważny dla rozwoju procesów poznawczych jest w tym okresie rozwój spostrzeżeń. Dzieci trafnie spostrzegają i zapamiętują barwę i kształt różnych przedmiotów, lecz analiza i synteza sprawia im trudności. Oprócz spostrzeżenia wzrasta zdolność rozumowania. Dziecko rozwiązuje proste zagadki, tworzy pojęcia. Sposób myślenia dziecka w wieku szkolnym nazywa się konkretno – obrazowym. Zasób słownictwa dziecka stale się powiększa. Wyraźne są zmiany jakościowe w słowniku. Wzrasta zdolność komunikowania się. W sferze emocjonalnej obserwuje się bardzo bogate przejawy emocji. Moralność i estetyka są jeszcze bardzo naiwne. Następuje dalszy rozwój kontaktów społecznych. Ważnym problemem psychologicznym jest dojrzałość szkolna. Jest to taki poziom rozwoju, którego osiągnięcie umożliwia dziecku sprostanie wymaganiom szkoły i skuteczne przyswajanie wiedzy przekazywanej w szkole. Dojrzałość szkolna to: - zasoby wiadomości o świecie i zasoby słownika - zdolności pamięciowe i uczenia się - rozumienie symboli graficznych oraz analiza i synteza w zakresie słuchu i wzroku - zdolność koncentracji uwagi i wytrwałość w wykonywaniu różnych zadań - koordynacja wzrokowo – ruchowa - współpraca z innymi dziećmi - podporządkowanie się poleceniom i obowiązkowość Kolejny okres młodszy wiek szkolny to okres szybkiego rozwoju fizycznego. Zwiększa się motoryka i sprawność dziecka. Rozwój psychiczny przebiega w odmiennych warunkach. Uczenie się w szkole stawia przed dzieckiem określone zadania i wymagania. Następuje silny rozwój struktur poznawczych. W zakresie pamięci widoczny jest rozwój pamięci dowolnej, zwiększenie się zakresu pamięci bezpośredniej. W sferze rozumowania można zaobserwować zaczątki najważniejszych operacji umysłowych. Dziecko jest zdolne do samodzielnego formułowania 2 W psychologii rozróżnia się następujące okresy rozwoju dzieci i młodzieży: (patrz. różnych wniosków na podstawie dostarczonych mu przesłanek. Następuje dalszy rozwój mowy, zdolność logicznego wypowiedzenia się. Konieczność funkcjonowania w zbiorowości szkolnej jest wyznacznikiem dynamicznego rozwoju w sferze społecznej. W tym okresie tworzy się również zasadniczy zrąb osobowości. Na kształtowanie się osobowości wpływa: - identyfikowanie się z rodzicami - kontakty z grupą rówieśniczą Okres dorastania inaczej okres dojrzewania jest okresem, w którym nadal dominuje nauka jako rodzaj aktywności. Dochodzą do głosu problemy wyboru zawodu. Następuje dalszy wzrost zdolności intelektualnych. Młodzi ludzie są zdolni rozwiązywać problemy w sytuacji gdy dane informacje są niepełne. Pojawia się myślenie abstrakcyjne. W zakresie kształtowania się osobowości i rozwoju osobowości szczególnego znaczenia nabierają: - zainteresowania - kontakty społeczne - sfera emocjonalna Charakterystyczne dla tego okresu jest rozbudzenie zainteresowań ogólnych dotyczących zagadnień przyrodniczych, filozoficznych i społecznych. Wzrasta znaczenie kontaktu z rówieśnikami. Emocje przeżywane przez dorastających cechuje duża intensywność w połączeniu z ich zmiennością. Młodzież uczy się kontroli nad emocjami i kształtuje uczucie wyższe – społeczne, religijne, etyczne i inne. Pojęcie niepełnosprawności wyrażające ideę, że istnieją ludzie, którzy nie są całkowicie sprawni, zakłada również istnienie tych innych, w pełni sprawnych. Ludzie różnią się zakresem i stopniem sprawności. Niemuzykalność, niezręczność, mała skupialność uwagi, zapominanie to tylko niektóre rodzaje niesprawności, które cechują ludzi bądź trwale, bądź w niektórych okresach ich życia. Już małe dziecko jest pod pewnymi względami sprawne, pod innymi nie i ta wybiórcza sprawność tworzy jej własną charakterystykę. Oceniając czyjąś sprawność porównujemy się zazwyczaj ze sprawnością innych ludzi w danym wieku i środowisku. Sprawności mogą być oceniane jako wysokie, przeciętne bądź niskie aż do płynnego momentu, od którego określamy ją jako niesprawność lub brak sprawności. W ten sposób, w zależności od zastosowanej skali porównawczej, społeczeństwo samo produkuje to, co „nie jest normą”, a następnie posługując się swoimi ocenami – wywiera nacisk, aby jednostka „spoza normy” do niej się dostosowała. Samo pojęcie sprawności mówi nam o tym, jak skutecznie człowiek działa, jaka jest jakość i szybkość jego funkcjonowania. U podstaw sprawności znajdują się zdolności, które są ich bazą częściowo wyznaczoną genetycznie. Rozwój człowieka zależy również od wpływów otoczenia (odżywianie, przestrzeń życiowa, zanieczyszczenia ekologiczne). Jest właściwością natury ludzkiej, że sprawność (jej zakres i poziom) są u różnych ludzi rozmaite i nasze życie społeczne staje się dzięki temu bardziej różnorodne. Istotne w życiu ludzkim jest nie to, w co natura wyposażyła człowieka, ale to co ze swoim – lepszym czy gorszym – wyposażeniem zrobi, co jest dla niego ważne, jakich dokona wyborów. Dla człowieka niepełnosprawnego wybory mogą być ograniczone, ale jak każdy człowiek i on ma w obrębie tych ograniczeń własną autonomie. Ocenianie ludzi z punktu widzenie tzw. Normy, dopasowywanie ich do niej, tendencje do selekcji i segregacji są działaniem przeciwko podmiotowości i godności człowieka. To nie człowieka należy dopasowywać do istniejących instytucji, zawodów, czy form życia społecznego, ale one powinny być dostosowane do człowieka. Tyle na temat sprawności. Przejdźmy teraz do dzieci niepełnosprawnych. Dzieci niepełnosprawne są to dzieci, których rozwój jest utrudniony w stopniu, w którym ani 3 jednostka za pomocą własnych mechanizmów psychicznej regulacji, ani rutynowe metody postępowania pedagogicznego nie są w stanie utrudnień tych wyeliminować. Gdy własne mechanizmy regulacyjne nie wystarczą, gdy również zawiodą rutynowe metody postępowania pedagogicznego – wtedy mamy do czynienia z dzieckiem niepełnosprawnym, które wymaga oddziaływań specjalistycznych, nazywanych rehabilitacją lub rewalidacją. Najczęściej są to równoczesne oddziaływanie natury fizycznej (rehabilitacja medyczna), społeczno – pedagogiczne (rehabilitacja zawodowa) i psychologicznej (w postaci psychoterapii). O tym jak przebiegnie życie człowieka niepełnosprawnego, jak ukształtuje się jego biografia, decyduje w pewnej mierze on sam z chwilą, gdy w pełni uświadomi sobie swoje ograniczenia i możliwości. Powstanie niepełnosprawności zakłóca cały przebieg procesu przystosowywania się dzieci do życia. Osiągnięty już przez nie poziom przystosowania zostaje zaburzony. Proces przystosowania się do niepełnosprawności to proces długotrwały, w czasie którego dziecko poznaje własną niepełnosprawność, oswaja się z nią, uczy się pokonywania wywołanych przez nią trudności. Wiele jest rodzajów niesprawności, ale zostały one już omówione. Postaram się przedstawić jak kształtują się podstawowe możliwości i ograniczenia rozwoju dzieci niepełnosprawnych. (patrz tabela nr 2) Upośledzenie umysłowe jest to obniżenie ogólnego poziomu funkcjonowania intelektualnego oraz trudności w zachowaniu. Ze względu na podstawowe możliwości i ograniczenia rozwoju możemy wyróżnić: upośledzenie w stopniu lekkim, umiarkowanym znacznym i głębokim. Dzieci upośledzone w stopniu lekkim i umiarkowanym mogą rozwijać się w szkołach specjalnych, w szkołach integracyjnych, jak również w tzw. Szkole Życia. Okresem krytycznym u dziecka lekko upośledzonego jest rozpoczęcie nauki szkolnej. Najczęściej dopiero wtedy spostrzegana jest jego odmienność w tempie oraz sposobie uczenia się, o czym dziecko dowiaduje się od osób dorosłych, a także od rówieśników. Świadomość własnej gorszej odmienności, staje się coraz bardziej wyraźna. W zależności od tego, czy dziecko bezpośrednio po ukończeniu klasy zerowej jest kierowane do szkoły specjalnej, czy też rozpoczyna naukę w szkole powszechnej, jego społeczna i psychologiczna sytuacja jest odmienna. Na ogół przyjmuje się, że korzystne dla rozwoju dziecka jest danie mu szansy uczenia się wspólnie z prawidłowo rozwiniętymi rówieśnikami, Ma to swoje dobre ale i złe strony. Powstałe pod wpływem niepowodzeń szkolnych emocjonalne urazy nie tylko obniżają ogólną aktywność poznawczą dziecka, rozwijają niekorzystne, obronne taktyki postępowania, w postaci np. kłamania czy oszukiwania, a także prowadzą do powstania zaburzeń nerwicowych, najczęściej o charakterze lękowym. Optymalnym wyjściem jest organizowanie na terenie szkół powszechnych tzw. „ klas terapeutycznych”, w których program jednego roku szkolnego jest rozłożony na dwa lata. Do takich klas o niewielkiej liczbie uczniów mogą uczęszczać dzieci opóźnione w rozwoju umysłowym, zaniedbane w wieku przedszkolnym. Klasy takie powinny mieć charakter „ otwarty”, z możliwością okresowego przebywania w nich, a następnie kontynuowania nauki w klasach zwykłych. Z całą wyrazistością występuje świadomość własnego upośledzenia w okresie dorastania. Wiąże się to z pojawiającą się w tym okresie życia tendencją do pogłębionego poznawania siebie i następnie poszukiwania swojego miejsca w życiu. Proces poszukiwania i odkrywania samego siebie jest określany jako rozwój tożsamości. Wiedza o sobie samym rozwija się od wczesnego dzieciństwa. Stopniowo doświadczenia te zostają uporządkowane. Dzieci z lekkim upośledzeniem umysłowym charakteryzują się tym że: - opanowany materiał jest zawężony, dzieci są zdolne do przyswojenia tego co konkretne - zdolność do abstrakcji jest zredukowana - możliwości porządkowania przyswojonego materiału są ograniczone 4 - proces uczenia jest spowolniony - spontaniczność jest słaba, nieokreślona - zakres uwagi jest ograniczony - pamięć logiczna jest słaba - rozwój mowy jest opóźniony - dominuje myślenie obrazowe - samodzielność myślenia jest bardzo mała - poziom rozwoju w wieku 15 – 21 lat (osiąga wiek inteligencji= 8 – 12 lat ) - opóźniony rozwój ruchowy - maksymalny poziom dojrzałości społecznej to 17 lat - niektóre dzieci osiągają znaczny poziom uspołecznienia Takie dzieci chodzą do przedszkola normalnego, potem mogą uczyć się w szkole podstawowej specjalnej (od 2 roku nauki), której program obejmuje materiał pięciu klas szkoły normalnej. Dalej pracują w wyuczonym zawodzie w zwykłych zakładach pracy lub w zakładach pracy chronionej. Upośledzenie w stopniu umiarkowanym to obniżona sprawność spostrzegania: - trudności koncentrowania uwagi dowolnej - ograniczony zakres pamięci - bardzo wolne tempo uczenia się - opóźniony rozwój mowy - słabo rozwinięte myślenie - brak samodzielności, krytycyzmu W wieku 15 lat dziecko osiąga wiek inteligencji = 7 – 8 lat. Ujawnia wrażliwość emocjonalną, głębokie przywiązanie do wychowawców. Maksymalny poziom dojrzałości takiego dziecka to 10 lat. Dzieci upośledzone w stopniu umiarkowanym mogą uczęszczać do przedszkola specjalnego, potem do tzw. Szkoły Życia (uczą się elementów nauki czytania, pisania, liczenia).Pracują pod nadzorem w zakładach pracy chronionej. Autyzm należy do stosunkowo rzadkich zaburzeń rozwoju. Większość dzieci nie jest zdolna do wchodzenia w związki społeczne. Nie wykazuje zainteresowania zabawą, pasjonują się zaś kręconymi i wirującymi obiektami. Wejście w wiek szkolny i okres między 6 a 12 rokiem życia łączy się z wieloma obciążeniami. Dziecko musi się zaadoptować do nowego i bardziej wymagającego środowiska nowych ludzi i zwyczajów. Większość dzieci autystycznych czyni duży progres w rozwoju i radzi sobie z tymi wymaganiami. Stopień przystosowania zależy od wielu czynników, wśród których istotne miejsce zajmują poziom rozwoju intelektualnego dziecka oraz możliwości komunikowania się. W pracy z dziećmi autystycznymi nastąpił intensywny rozwój technik. Przedmiotem terapii może być rozwój społeczny, emocjonalne reakcje dziecka, mowa, rozwój poznawczy. Za wartościową metodę pracy należy uznać muzykoterapię. Dzieci autystyczne lubią muzykę i wykorzystanie jej w terapii może prowadzić do dobrych efektów. Programy terapeutyczne są teraz lepiej dostosowane do potrzeb osób autystycznych, rośnie liczba placówek oferujących usługi dzieciom autystycznym i ich rodzinom. Dzieci niewidome na skutek braku percepcji wzrokowej mają znacznie ograniczone możliwości poznania nowych osób, ich lokalizacji i działalności; poznania partnerów wzajemnej zabawy; nawiązania kontaktów słownych oraz wspólnego udziału w zajęciach. Utrudnione jest więc zaspokojenie potrzeb kontaktu emocjonalnego z drugim człowiekiem, w konsekwencji rozwija się postawa społecznej izolacji. Częściowe uszkodzenie wzroku lub całkowity jego brak ogranicza poznawanie wizualnych właściwości świata. Dlatego w kształceniu niewidomych i niedowidzących kładzie się duży 5 [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl rafalstec.xlx.pl

Wszelkie Prawa Zastrzeżone! Jedyną nadzieją jest... nadzieja. Design by SZABLONY.maniak.pl.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL