Fotografia dla ciekawych(1), Fotografia
Futurama.The.Beast.With.A.Billion.Backs.2008.PROPER.DVDRip.XviD-NODLABS, Filmy, Futurama
Fotografia cyfrowa - Podstawy fotografii, Fotografia
Front and Center 2 - Fiancee for Hire - Tawna Fenske,
Frommer's Bali & Lombok, Travel Guides- Przewodniki (thanx angielski i stuff)
Farmacja i ja 2008.02, Farmacja i ja
Fine Woodworking 118, papermodels, historica
Freud wiecznie żywy - Solms, Psychologia
Free Pattern, robótki ręczne-wzory
Fluid Mechanics - Problem Solver - WILLIAMS, Angielskie techniczne
Flp(1), ZHP
[ Pobierz całość w formacie PDF ]List do Filipian
Autorstwo Pawła tego listu nigdy nie poddawano w wątpliwość.
1. Adresaci
Miasto Filippi założył około 356 r. przed Chr. Filip II Macedończyk, ojciec
Aleksandra Wielkiego. W 42 r. przed Chr. rozpoczęła się intensywna koloniza-
cja rzymska. Od 27 r. przed Chr. miasto staje się kolonią rzymskich weteranów
wojskowych i otrzymuje nazwę Julia Augusta Filippensis.
Mieszkańcy Filippów byli przeważnie Rzymianami, ale nie zbrakło również
Greków. Żyli oni głównie z rolnictwa, rzemiosła i handlu. Miasto zawdzięczało
swoje znaczenie gospodarcze położeniu. Znajdowało się bowiem przy słynnej
trasie Via Egnatia, łączącej wschód i zachód.
Paweł przybył do Filippów wraz z Sylasem i Tymoteuszem z Troady, w cza-
sie drugiej podróży misyjnej i założył tu Kościół w 49/50 r. po Chr. Był to
pierwszy Kościół założony przez Pawła w Europie.
Kościół w Filippach składał się głównie z nawróconych pogan. Z tym
Kościołem łączyły Pawła szczególnie serdeczne więzy. Wyrazem tego jest fakt,
że Paweł tylko z Filippów przyjmował pomoc finansową. Podczas trzeciej po-
dróży misyjnej Paweł odwiedził dwukrotnie Filippi.
2. Powody napisania listu
Powodem napisania listu było przybycie do Pawła wysłannika Filipian
Epafrodyta z ofiarą pieniężną. Epafrodyt po przybyciu do Pawła ciężko zacho-
rował, o czym dowiedzieli się Filipianie i bardzo się tym zmartwili. Gdy Epa-
frodyt więc wyzdrowiał, Paweł odsyła go szybko do domu i okazyjnie przesyła
przez niego list do Kościoła w Fi1ippach. W liście tym zachęca do wytrwania w
cierpieniach, w oparciu o własne doświadczenie oraz wskazuje na grożące nie-
bezpieczeństwa. Usiłuje wywołać w Filippach atmosferę radości i umocnić ich
jedność.
3. Czas i miejsce napisania
List do Filipian należy do tzw. listów więziennych. Jest wciąż sprawą kontro-
wersyjną wśród uczonych, o które wiezienie Pawła chodzi, gdyż był on wie-
ziony: w Rzymie, w Efezie, i w Cezarei Nadmorskiej. Najmniej uczonych opo-
wiada się za Cezareą. Pozostaje zatem Rzym lub Efez. Za Efezem przemawia-
łaby fakt, że miasto to jest położone znacznie bliżej Filippów niż Rzym. O dłuż-
szym więzieniu Pawła w Efezie nie wspominają jednak
Dzieje Apostolskie
.
Najwięcej argumentów przemawia za więzieniem rzymskim. Na przykład:
1)
relacja
Dziejów Apostolskich
;
2)
List do Filipian
wskazuje na dłuższe więzienie Pawła;
3)
warunki, w jakich przebywa Paweł we więzieniu, wskazują, że nie założył
on Kościoła w miejscu swego uwięzienia (Flp 1, 12-18).
Dziś zatem przyjmuje się, że list został napisany we więzieniu rzymskim
około 60 r. po Chr.
4. Struktura listu
Wstęp:
1, 1-30
Wezwanie do jedności: 2, 1-4
Hymn o kenozie Chrystusa: 2, 5-11
Różne napomnienia: 2, 12-18
Polecenie Tymoteusza: 2, 19-24
Wiadomości o chorobie Epafrodyta: 2, 25-30
Ostrzeżenie przed głosicielami błędnej nauki: 3-4, 1
Zakończenie
wraz z parenezą
końcową:
4, 2-23
5. Problem jedności listu
W badaniach naukowych wielu uczonych kwestionuje jedność listu. Niektó-
rzy wyodrębniają w Flp trzy listy:
1)
List A: 4, 1-20 – krótki list z podziękowaniem za pomoc;
2)
List B: 1, 1-3, 1 + 4, 4-7 + 4, 21-23 – relacja o sytuacji apostoła;
3)
List C: 3, 2-4 + 4, 8-9 – polemika z głosicielami błędnej nauki.
Jest wprawdzie możliwe, że pomiędzy Pawłem a Filipianami istniała
wcześniejsza korespondencja, ale za jednością literacką i teologiczną przema-
wiają:
1)
płynne powiązanie poszczególnych części (np. Flp 3, 1 i 3, 2);
2)
jedność myśli teologicznej (np. w Flp 3, 20-21 nawiązuje do 2, 6-11).
3)
analiza retoryczna.
6. Analiza retoryczna
List do Filipian
ma formę tekstu o charakterze retorycznym. Jako gatunek
retoryki
deliberatywnej
1
. Według D.
W
ATSONA
analiza retoryczna wykazuje
następujące fazy retoryki Pawła:
exordium
Flp 1, 3-26
narratio
Flp 1, 27-30
probatio (argumentatio)
Flp 2, 1-3, 21
peroratio
Flp4, 1-20
Exordium
jest
wstępem
do przemówienia. We wstępie autor koncentruje się
na uczuciach i stara się zainteresować słuchaczy.
Narratio
, czyli
opowiadanie
–
przedstawienie faktów, zreferowanie tezy. Opowiadanie powinno być rzeczowe,
jasne, krótkie i zrozumiałe. Przygotowuje ono argumentację, która zostanie roz-
winięta w następnej części.
Probatio (argumentatio)
– to dowodzenie. W tej
części mowy przytacza się argumenty oraz uzasadnia przedstawione w
narratio
fakty i tezy, aby przekonać słuchaczy (czytelników).
Peroratio
lub
konkluzja
kończy przemówienie i ma podwójne zadanie do spełnienia: 1) podsumować
treści zawarte w
narratio
i
argumentatio
oraz 2) poruszyć uczucia słuchaczy,
wywołać ich emocje.
6. Główne myśli teologiczne
1. Tematem wiodącym listu jest
egzystencja
chrześcijańska. Chrześcijanin
opiera swoją egzystencję na Jezusie Chrystusie (Flp 2, 1-5. 6-11. 12-18). Chry-
stus sprawia, strzeże i dopełnia zbawienie każdego. Chrystus jest najwyższą
wartością (Flp 1, 21). Przykład życia Chrystusa jest dla chrześcijanina modelem
postępowania. W życiu należy więc kierować się tylko tym, co odpowiada
Chrystusowi (Flp 1, 27-30). Podobnie jak Chrystus zrezygnował z przywilejów,
które mu przysługiwały i uniżył się aż do śmierci na krzyżu, tak samo chrześci-
janin powinien zrezygnować z egoizmu oraz przyjąć postawę pokory i jedności
ze wszystkimi.
Egzystencja chrześcijańska zmierza ku doskonałości, dopełnieniu, które do-
kona się po powtórnym przyjściu Chrystusa, sądzie i zmartwychwstaniu (Flp 3,
12-14).
Na tak pojętej egzystencji bazuje etyka. Nie jest ona jednak tylko serią trud-
nych do spełnienia postulatów, lecz współpracą z łaską Boga (Flp 4, 12-14) i
mocą Ducha Świętego, który w nas działa (Flp 1, 19).
1
Gatunek
deliberatywny
przedstawia punkt widzenia autora w tym celu aby zyskać poparcie
czytelników czy też słuchaczy
2. List ukazuje również model
idealnego Kościoła
. Podstawą idealnej wspól-
noty jest udział w tej samej wierze (Flp 1, 5. 7; 2, 1; 4, 14-15). Świadomość
wspólnoty wyraża się też we wzajemnej trosce (Flp 2, 20. 25; 4, 3), w zachęca-
niu i dodawaniu innym odwagi (Flp 1, 14. 25-26; 2, 19), we wspólnym przeży-
waniu radości (Flp 2, 17-18). Cechą idealnej wspólnoty jest przede wszystkim
jedność, która jest czymś więcej niż tylko unikaniem podziałów. Polega ona na
wspólnym duchu, na jednakowych dążeniach, na priorytecie spraw innych
członków wspólnoty a odsunięciu swoich własnych na dalszy plan.
7. Egzegeza Flp 2, 6-11.
(1) Analiza
Flp 2, 6-11 należy do gatunku poezji, jest hymnem. Wskazuje na to obrazowy
język, przeciwstawienia i paraleliżmy. Stanowi
on zamkniętą jednostkę literacką
i daje się
łatwo wyłączyć z kontekstu, bez naruszenia jego spoistości.
Wśród egzegetów nie ma zgody, co do struktury i pochodzenia hymnu.
Francuski egzegeta P.
G
RELOT
proponuje podział dwuczęściowy:
1.
Uniżenie się Chrystusa (Flp 2, 6-8)
2.
Wywyższenie Chrystusa (Flp 2, 9-11).
Ze względu na występujące w hymnie słownictwo
obce Pawłowi
uważa się,
że
został on zaczerpnięty z tradycji. Występował on zapewne w liturgii. Analiza
intertekstualna
wskazuje na wspólne idee z Iz 53.
Kontekst hymnu wskazuje, iż Paweł wykorzystał go w celach parenetycz-
nych. Przykład uniżenia się Chrystusa jest motywem pobudzającym chrześcijan
do budowania jedności, której nieodzownym warunkiem jest postawa pokory
(Flp 2, 5). W kontekście następującym Paweł wskazuje na posłuszeństwo Chry-
stusa jako motyw posłuszeństwa wierze i czynnego udziału w dziele zbawczym
(Flp 2, 12-18).
(
2) Komentarz
6-8
. Jest to pierwsza, część dramatu, której tematem jest
uniżenie
Chrystusa.
Polega ono na systematycznym schodzeniu w dół z pozycji Boga do pozycji
człowieka i osiąga swój najniższy poziom w śmierci na krzyżu. Działanie należy
tu wyłącznie do Chrystusa.
Punktem wyjściowym tego procesu jest okres preegzystencji Chrystusa. Spo-
sób bytowania Chrystusa na tym etapie opisują dwa wyrażenia: istnienie
evn
morfh. Qeou/
i „być na równi z Bogiem (w.6).
Słowo
morfh,
posiada szeroki zakres znaczeń, stąd istnieją różne propozycje
tłumaczenia tego wersa. Najbardziej prawdopodobne wydaje się znaczenie tego
słowa zaproponowane przez J.
G
NILKĘ
: sposób bycia. W.6 brzmiałby wówczas
następująco: „istniejąc na sposób właściwy Bogu.
Wyrażenie: „być na równi z Bogiem ma znaczenie synonimiczne do
poprzedniego, ale wyraża bardziej zewnętrzną pozycję, tzn. chwałę, godność i
moc, przysługujące Chrystusowi jako Bogu.
W określonym momencie historycznym (aoryst:
h`gh,sato
), Chrystus stanął
przed decyzją dalszego korzystania z tych prerogatyw, jakie przysługują jego
pozycji jako Boga lub też zrezygnować z nich. Trudno jasno określić charakter
tego momentu: była to próba, pokusa, zamach lub coś podobnego? Interpretacja
zależy od znaczenia słowa
a`rpagmo,n
, które jest przedmiotem wielu dociekań
uczonych. W każdym jednak wypadku chodzi o moment wolnego wyboru, mocą
którego Chrystus zrezygnował z wykorzystywania swej po żyć j i jako Boga.
Konsekwencją tej decyzji było „ogołocenie się (w. 7:
evke,nwsen
) . Przez
„ogołocenie się rozumiemy Wcielenie (fakt historyczny, jednorazowy: aoryst).
Wcielenie opisują trzy zwroty:
przyjęcie
morfh,
, czyli sposobu bycia sługi (w. 7b);
podobieństwo do ludzi (w. 7c);
zewnętrzne przejawy (
sch/ma
) wskazujące na człowieka (w. 7d).
Charakterystyczne, że opis przyjęcia ludzkiej natury nie zaczyna się od
określenia
człowiek
, lecz
sługa
. W ten sposób lepiej uwydatnia się sens rezygna-
cji Chrystusa z Bożych prerogatyw i mocniej zarysowuje opozycja: Bóg – czło-
wiek. Bóg, to suwerenny Pan, natomiast człowiek, to sługa pozbawiony wszel-
kich praw. Hymn pomija natomiast problem wzajemnych relacji pomiędzy na-
turą Boska i ludzką Chrystusa.
Kolejnym stopniem ogołocenia, czyli
kenozy
Chrystusa było jego uniżenie się
(w. 8a), czyli rezygnacja z przysługujących mu praw i przyjęcie w całej rozcią-
głości wszystkich ograniczeń, jakie niesie ze sobą model ludzkiej egzystencji.
Uniżenie opisują również trzy określenia:
posłuszeństwo Bogu (w. 8b);
przyjęcie śmierci, czyli kres czasowy ludzkiej egzystencji (w. 8c);
śmierć na krzyku jako znak bezsilności i hańby, a zarazem szczytowy wy-
raz rezygnacji Chrystusa z Bożych prerogatyw i najniższy punkt jego ke-
nozy (w. 8d).
9
. Od w. 9 następuje nagły zwrot i rozpoczyna się drugi akt dramatu – opis
wywyższenia Chrystusa (w. 9-11. W tym akcie interweniuje Bóg, a Chrystus
staje się przedmiotem Jego działania. Na bezpośredni związek drugiego aktu z
pierwszym wskazuje słowo
dio,
‘dlatego’, jakim rozpoczyna się w. 9. Za dobro-
wolne najniższe uniżenie i posłuszeństwo Bóg wynagradza Chrystusa najwyż-
szym wywyższeniem i władzą.
Wywyższenie wyraża czasownik
u`peruyou/n
‘wywyższyć ponad wszystko
możliwe’. Termin ten w LXX odnosi się wyłącznie do Boga.
10-11
. „Imię ponad wszelkie imię, to Imię Boga, czyli JAHWE, tłumaczone
w LXX przez
KURIOS
‘PAN’. Imię w Biblii określa prerogatywy, naturę, zada-
nia. Wywyższenie Chrystusa i jego nowe imię
KURIOS
‘PAN’, należy rozumieć
jako zajęcie pozycji Boga wraz z wszelkimi przysługującymi jej prerogatywami,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
