Frater Albertus - Alchemist's Handbook, Wisdom Ancient
From Alchemy to Chemistry in Picture and Story, INNE
Fulcanelli - Master Alchemist, Wisdom Ancient
Fundamentals of Alchemy, Wisdom Ancient
Full Metal Alchemist ep01 by Nimrod25, Anime, Full Metal Alchemist, 1
Fullmetal Alchemist 2 Brotherhood - 07, FullMetal Alchemist 2
Fullmetal Alchemist 2 Brotherhood - 43, FullMetal Alchemist 2
Fullmetal Alchemist 2 Brotherhood - 05, FullMetal Alchemist 2
Fullmetal Alchemist 2 Brotherhood - 33, FullMetal Alchemist 2
Fullmetal Alchemist 2 Brotherhood - 10, FullMetal Alchemist 2
FranzBardon - wspomnienia i twórczość, Alchemia- Hermetyzm -Gnosis
[ Pobierz całość w formacie PDF ]FRANZ BARDON
(1909 - 1958)
Jego życie, prace i dziedzictwo
Oryginał angielski © 2001 Rawn Clark
Wersja polska © 2004 FranzBardon.pl
Mógłbyś spytać: „Kim był Franz Bardon?” Dla tych, którzy nie są zaznajomieni z jego
pracami wystarczy odpowiedzieć, że Bardon uważany jest za jednego z najważniejszych
adeptów naszych czasów. Według samego Bardona, był on kierowany przez Boską
Opatrzność, aby ukazać ludzkości znaczenie pierwszych czterech kart wielkich arkanów
Tarota. Kiedy spełnił swoją misję, jedynie odkrycia trzech kart Tarota zostały opublikowane,
natomiast tekst o czwartej został utracony w zawirowaniach losu. Pierwsza karta,
Mag
,
została odkryta we „Wtajemniczeniu do Hermetyzmu” (Initiation into Hermetics - IIH);
druga karta,
Arcykapłanka
, została odkryta w „Praktyce magii ewokacyjnej” (The Practice of
Magical Evocation PME); a trzecia karta,
Cesarzowa
, została odkryta w „Kluczu do
prawdziwej kabały” (The Key to the True Quabbalah KTQ). Zachował się jedynie niewielki
fragment odkryć czwartej karty,
Cesarza
, który można znaleźć jako załącznik do książki
„Frabato”, zatytułowany „The Golden Book of Wisdom”.
Odnośnie niektórych pisarzy okultystycznych, znamy prawie każdy detal z ich życia
osobistego, podczas gdy o innych nie wiemy nic poza samym pseudonimem pisarskim.
Bardon plasuje się gdzieś pomiędzy tymi dwoma skrajnościami. Z jednej strony mamy,
dzięki łasce Boskiej Opatrzności, dostęp do wszystkich jego opublikowanych dzieł, ale z
drugiej strony znamy jedynie pojedyncze elementy z jego osobistego życia.
Wiemy o nim, że urodził się w Czechosłowacji w 1909 roku, a zmarł w 1958. Był
najstarszym z 13 dzieci i był jedynym synem w rodzinie. Według legendy, jego duch
zamieszkał w ciele młodego Franza, gdy miał on 16 lat, w odpowiedzi na modlitwy jego ojca,
Wiktora, który prosił o wskazanie drogi przez osobistego nauczyciela.
We wczesnych latach młodości, Franz pracował jako artysta scenowy pod imieniem
„Frabato”. Jego wystąpienia miały wyjątkową naturę, ponieważ pokazywał on i wyjaśniał
praktyki okultystyczne tak powszechne w tamtych czasach. Według wszelkich źródeł był on
jednym z nielicznych, którzy nie byli szarlatanami.
Mając trzydzieści lat, z powodu swojego zainteresowania okultyzmem, został uwięziony
przez nazistów w obozie koncentracyjnym. Przeżył tam trzy i pół roku, lecz bardzo mało
wiadomo o tym okresie jego życia poza tym, że był to horror. Jakiś czas później stał się
słynny jako nauczyciel Hermetyzmu i pracował jako uzdrowiciel, korzystając właśnie z
zasad tej nauki.
To właśnie podczas tego okresu swojego życia napisał trzy książki, dzięki którym go znamy.
Według legendy, to właśnie jego uzdrawianie połączone z książkami, do których napisania
skłoniła go Boska Opatrzność, wywołała gniew komunistycznego rządu Czechosłowacji, co
zaowocowało tym, że w latach 50-tych został ponownie uwięziony. Wszystko wskazuje na to,
że zmarł w więzieniu.
1
Pozostawił żonę (Marię), córkę (także o imieniu Maria), syna (Lumira) i grupę
bezpośrednich uczniów. Pozostawił również po sobie trzy bardzo ważne książki w dziejach
literatury okultystycznej: IIH, PME i KTQ.
Niemożliwym jest poznanie wewnętrznego życia adepta, takiego jak Franz Bardon, lecz
możemy wyłonić kilka rzeczy odnośnie jego życia z opisów tych, którzy go znali oraz z jego
dzieł. To, co dla mnie się jasno wyróżnia, to fakt, że bardonowskie poświęcenie
Hermetyzmowi nie polegało na tym, jak był on wielkim i potężnym. To odróżnia go od wielu
współczesnych mu osób i nie znajdziesz nigdzie słów, poza opisami jego uczniów, które by
go wychwalały.
To, co napisał i co jest wiadome o jego życiu, wskazuje na to, że był on skromnym, szczerym
i honorowym człowiekiem, który dokonał wielkich osiągnięć. Był on również w stanie
zapisać, dla całego świata, tak jasno przedstawiony zarys ścieżki Magii Hermetycznej. Nigdy
wcześniej, ani też nigdy potem, nie zaprezentowano tak obszernego i tak jasnego dzieła
szerokiej publice. A on dokonał tego bez okrzykiwania siebie „Magiem wieku” etc.
Jednocześnie Bardon był bardzo LUDZKĄ istotą. Dużo palił i doświadczał wielu trudności
związanych ze swoim zdrowiem i z okolicznościami życia. Być może właśnie te
doświadczenia pozwoliły mu na nakreślenie ścieżki, która jest tak dostępna dla zwykłego
człowieka. Podczas gdy jego droga wymaga od ucznia pracy nad ulepszaniem charakteru, to
on nigdy nie starał się osądzać charakteru ucznia – to leży już w gestii ucznia.
Nic konkretnego nie wiadomo o tym, kim byli ziemscy nauczyciele Bardona, ani też skąd
posiadł wiedzę na temat Magii Hermetycznej i Kabały
.
Istnieje dość dużo spekulacji na ten
temat, ale w gruncie rzeczy odpowiedź na to pytanie nie jest przecież ważna. Z całą
pewnością można stwierdzić, że istnieją powiązania pomiędzy systemem Bardona i innymi
znaczącymi systemami praktyki z całego świata, lecz to, w jaki sposób powstały idee
Bardona nie ma wielkiego znacznia biorąc pod uwagę, że jego system naprawdę działa.
Niemniej często powstaje pytanie: jak bardonowska „Hermetyka” odnosi się do klasycznego
hermetyzmu? Podczas gdy jego hermetyka rzeczywiście
wywodzi się z konstrukcji dzieł
znanych jako „Corpus Hermetica” (są to starożytne teksty przypisywane
Hermesowi
Trismegistusowi
), to jednak trzeba wykazać się głębokim zrozumieniem tego dzieła, aby
dostrzec podobieństwa. Łatwiej je wykryć w późniejszych hermetycznych tekstach
znajdowanych w źródłach takich jak „Kybalion” Trzech Wtajemniczonych,
„Emerald Tablet
of Hermes”, „Seven Hermetic Letters” Georg’a Lomer i w hermetyce okultystycznej jego
czasów. Dla Bardona hermetyzm jest nauką okultyzmu opartą na naukach legendarnej
postaci znanej po prostu jako Hermes.
W jego książce PME, podobieństwa między tym co napisał a standardowymi dziełami magii
Salomona są oczywiste.. Lecz nawet tutaj Bardon oferuje ucziom więcej niż większość
autorów. Dotyczy to również KTQ. Wielu dzisiejszych studentów Kabały
nawet nie traktuje
KTQ jako Kabałę, lecz tak naprawdę podejście Bardona sięga wstecz do wcześniejszych
form praktyki kabalistycznej. „Czymś więcej” w tym przypadku oznacza, że daje on
aspirującym uczniom uniwersalną
Kabałę, którą da się zastosować do KAŻDEGO języka,
przez co nie wymaga ona nauki biblijnego hebrajskiego.
2
Prawdopodobnie największą zaletą bardonowskiego stylu pisania jest to, że wyjasnia on
rzeczy w bardzo praktyczny sposób, nie używając kwiecistego języka tak bardzo
powszechnego w okultyźmie. Czytając Bardona od razu widać, że ma się do czynienia z
autorem, który pisze na podstawie własnych, głębokich doświadczeń, a nie czegokolwiek
innego. Często trudno jest uchwycić tę głębię, ponieważ od początku do końca opisuje on
rzeczy z perspektywy osoby, która sama wykonała każdy najdrobniejszy element tej pracy i
przez to naturalnie przyjmuje on koncepcję, że wszystko co opisuje, jest osiągalne, a nawet
łatwe.
Bardon pisał zarówno dla poważnego studenta magii hermetycznej, jak i dla zwykłego
czytelnika (który nie jest zainteresowany hermetyzmem na poziomie innym niż
intelektualny). Nawet ktoś, kto nie miał wcześniej żadnego doświadczenia odnośnie
okultyzmu, może zaczął pracę z IIH, ponieważ ta praca rozpoczyna się od podstaw inicjacji i
stopniowo rozwija zdolności magiczne ucznia. Większość osób, które zaczynają pracę z IIH
ma jednak za sobą jakiś rodzaj praktyki okultystycznej, lecz jest to obusieczny miecz –
często doświadczeni okultyści muszą oduczyć się pewnych rzeczy, które nabyli z innych
źródeł.
Spośród wielu bezpośrednich studentów Bardona, dwoje jest szczególnych. Pierwszą osobą
była jego asystentka Otti Votavova, która była odpowiedzialna za książkę „Frabato” i za to,
aby jego książki były powszechnie dostępne. Pomimo tego, że mam pewne wątpliwości co
do „Frabato”, to warto przeczytać tę książkę, jeśli podejdzie się do niej jak do „Zanoni” – jak
do powieści okultystycznej. Ciężko mi uwierzyć, że Bardon powiedział o sobie niektóre
rzeczy, które przedstawione są we „Frabato”. Wydaje mi się, że miłość Votavowej do
swojego nauczyciela wyolbrzymiła niektóre części życia Bardona do nierealnych proporcji.
Tak jak powiedziałem – niemożliwe jest pełne zrozumienie wewnętrznego życia tak
wielkiego adepta. Wiadome jest, że Bardon przedstawił Votavovej zarys pewnego okresu
swojego życia, które opisywane jest we „Frabato”, a ona miała go uzupełnić i sprowadzić do
postaci książki. Jestem pewien, że Votavova zrobiła to, co było w jej mocy (inni zapewniają,
że kochała ona prawdę), lecz jestem równie pewien tego, że niektóre części „Frabato”
opisują pewne rzeczy zbyt symbolicznym językiem. Mimo że podziwiam jej pracę, to nie
polecam traktowania jej jako dokładnej biografii Franza Bardona. W najlepszym przypadku
może ona dać czytelnikowi zarys tej osoby i świadomość głębii jego poświęcenia.
Innym bezpośrednim uczniem jest dr M. Kumar. Obalił on kilka mitów odnośnie Bardona i
zawsze był pomocny dla studentów magii hermetycznej.
Istnieje jeszcze wiele osób wartych odnotowania, lecz ostatnią, którą chcę wymienić jest
Dieter Ruggeberg. Spędził on kilkadziesiąt lat szczerego wysiłku i wydatków, aby
udostępnić prace Bardona dzisiejszemu czytelnikowi. Pomagał także ukierunkowywać
studentów i utrzymywał rozwój publicznej reakcji odnośnie prac Bardona na właściwych
torach.
Obecnie błogosławieństwem jest możliwość zakupienia drukowanych prac Bardona i
spotkanie ludzi o podobnych zainteresowaniach w Internecie. Zawdzięczamy ten fakt nie
tylko wysiłkom Bardona, Votavovej, Ruggeberga, ludziom z wydawnictwa Merkur
Publishing, ale także niezliczonej rzeszy dzisiejszych magów. Ludzie tacy jak Daren, Paul
Allen, Ralf Mulberg, Tim Scott czy też William Mistele, wymieniając tylko kilku, pomagają
w powiększaniu tego dziedzictwa.
3
Istnieje sześć książek związanych z Franzem Bardonem. Pierwsze trzy to są książki, które on
sam napisał: IIH, PME i KTQ.
Następne trzy zostały napisane o nim przez innych. Pierwszą i najbardziej znaną jest
pseudobiografia zatytułowana „Frabato The Magician”. Drugą jest kompilacja notatek z
archiwów jego osobistych uczniów znana jako „Questions and Answers”. Ostatnia znana jest
jako „Souvenirs de Franz Bardon”, która została napisana wspólnie przez jego syna, Lumira,
i jednego z jego uczniów, dr M.Kumara.
INITIATION INTO HERMETICS
– Franz Bardon
Pierwszą wydaną książką Franza Bardona była „Initiation Into Hermetics” (Wtajemniczenie
do Hermetyzmu), znana również jako oryginalne niemieckie wydanie „Der Weg zum
Wahren Adepten”. Ukazała się w 1956 roku, około dwóch lat przed śmiercią Bardona.
Książka ta stanowi podstawy, na których powstały
PME i KTQ i nakreśla podstawowy
trening potrzebny do stania się magiem Hermetyzmu. Składa się ona momentami z dość
enigmatycznej części „Teoria” (ang. „Theory”), po której następuje seria ćwiczeń i praktyki
podzielonej na dziesięć „Kroków” (ang. „Steps”).
W każdym z dziesięciu kroków znajdują się trzy różne rodzaje ćwiczeń: mentalne/duch,
astralne/dusza i fizyczne. Ćwiczenia z każdej kategorii są zaprojektowane tak, aby
uzupełniać ćwiczenia pozostałych dwóch kategorii w każdym kroku, przez co uczeń
wykonuje dane ćwiczenia mentalne, astralne i fizyczne podczas każdej części pracy lub
medytacji. Zapewnia to uczniowi zrównoważony postęp – równowaga jest bardzo ważną
rzeczą w magii hermetycznej.
Każde ćwiczenie jest przedstawiane w bardzo praktyczny sposób. Jednakże momentami nie
jest bardzo jasne, co Bardon miał na myśli. Według mnie robił to celowo – na ucznia spada
odpowiedzialność odnośnie rozwikłania pewnych rzeczy. Jest to faktycznie bardzo ważny
składnik każdej ścieżki samorealizacji i umacniania, a wierzcie mi – przejście dziesięciu
kroków IIH sprawi, że wasza inwencja i ciekawość będą ostre jak brzytwa.
Jedynie astralne ćwiczenia pierwszego kroku są przedstawiane z ograniczeniami czasowymi
(około trzech miesięcy). Powody ku temu są specyficzne (np. nie opłaca się tracić więcej
czasu na tą konkretną część pracy) tak samo jak specyficzne są powody Bardona na nie
ustalanie limitów czasowych przy wykonywaniu pozostałych ćwiczeń. Powodem dla braku
limitów w pozostałych krokach jest to, że każdy uczeń idzie w swoim własnym tempie – nie
istnieje standardowa ilość czasu, jaką zajmuje przejście wszystkich dziesięciu kroków. Nie
jest ważne ile dziesięcioleci lub wcieleń zajmie Ci ukończenie tej pracy. Jedyną rzeczą, która
się liczy odnośnie IIH jest to, żeby każdy krok kończyć w pełni, niezależnie od tego, ile to
zajmuje.
Praca nad magią hermetyczną może zostać dopasowana do każdej filozofii. Sama w sobie nie
zawiera żadnej doktryny religijnej, lecz można ją prawie z każdą połączyć. W IIH, PME i
KTQ jest to pozostawione samemu uczniowi. Tak naprawdę to decyzja o wielu rzeczach
podczas tego kursu jest pozostawiana samemu uczniowi i tak właśnie powinno być.
4
Aby lepiej ukazać ścieżkę nakreśloną przez Bardona w IIH, proponuję przeorganizowanie
spisu treści. W przeciwieństwie do oryginalnego spisu treści, który wymienia ćwiczenia
każdego kroku i grupuje je w trzy kategorie dla każdego kroku, przyjąłem odmienną
kolejność i wymieniłem ćwiczenia według kategorii (tj. mentalne, astralne i fizyczne)
układając je w kolejności kroków. Ufam, że to lepiej naświetla w jaki sposób ćwiczenia
każdego kroku łączą się ze sobą w tej samej kategorii i tworzą kontinuum rozwoju bądź
postępu.
Jednak nie powinniśmy ignorować faktu, że ćwiczenia z każdej kategorii wewnątrz danego
kroku wykonywane jednocześnie, tworzą zrównoważony poziom osiągnięć na koniec pracy
w danym kroku. Niemniej myślę, że przypatrzenie sie temu przeorganizowanemu spisowi
treści poszerzy Twoja wizję odnośnie tego, co tworzy ta kombinacja rożnych elementów.
Może też pomóc wskazać Ci cel całej pracy związanej z opanowaniem Hermetyzmu.
Część mentalna [Magiczne kształcenie ducha]
Krok pierwszy:
•
Dyscyplina mentalna
o
Obserwacja myśli
o
Jedno-punktowe skupienie umysłu
o
Pustka umysłu
Krok drugi:
•
Autosugestia
•
Koncentracja na pojedynczych zmysłach
Krok trzeci:
•
Koncentracja na wielu zmysłach
•
Zewnętrzna projekcja obrazów
•
Projekcja obrazów otoczenia.
Krok czwarty:
•
Przeniesienie świadomości
o
W nieożywione obiekty i rośliny
o
W żywe zwierzęta, insekty, etc.
o
W innych ludzi
Krok piąty:
•
Magia przestrzeni (tj. koncentracja „punktu głębii”)
Krok szósty:
•
Medytacja nad własnym duchem
•
Stawanie się świadomym zmysłów duchowych
Krok siódmy:
•
Analiza ducha w odniesieniu do praktyki
Krok ósmy:
•
Przygotowanie do podróży mentalnej
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
