Fenix 1-1992, Różności
Fitness - Steps to Success - 1st Edition (2015), !!!Materialy Eng
Farmacja i ja 2010.07-08, Farmacja i ja
Fitness - The Ultimate Stretching Manual, Piękne ciało (ćwiczenia)
Fine Woodworking 073, papermodels, historica
Full Metal Alchemist - 25, anime, Odcinkowe, Full Metal Alchemist, napisy
Fenomen grozy w muzyce (groza,
Frommer's 500 Adrenaline Adventures, Travel Guides- Przewodniki (thanx angielski i stuff)
Fiat 500 USA - akcesoria, Broszury samochodowe
Fine-Home-Building-25-Years-of-Great-Building-Tips-Malestrom, Building and Architecture
Fenix 2-1992, Różności
[ Pobierz całość w formacie PDF ]NUMER 2 (11) 1992
OPOWIADANIA:
Ursula Le Guin ...................................................................................... Opowieść żony
Jerzy Nowosad ....................................................................................Wzgórze wisielców
Fred Saberhagen ....................................................................................Skrzydła z cienia
Olgierd Dudek .................................................................................................Czas Siejby
Wiktor Wikiewicz .................................................................................Sejmor Srebnołuski
David Brin.............................................................................................................. Te oczy
Lawrence Watt Ewans ................................................... No i rzuciłem robotę u Harry’ego
FENIX - miesięcznik literacko
filmowy
Ursula Le Guin
Opowieść żony
Przełożyła Agnieszka Sylwanowicz
Był dobrym mężem, dobrym ojcem. Nie rozumiem tego. Nie wierzę. To się nie mogło
zdarzyć. Widziałam, jak to się stało, ale to nieprawda. Niemożliwe. Był zawsze łagodny.
Gdybyście go widzieli, jak się bawił z dziećmi, każdy, kto by go widział z dziećmi, wiedziałby,
że nie ma w nim ani śladu zła, że jest dobry do szpiku kości. Kiedy go po raz pierwszy
spotkałam, mieszkał jeszcze u matki, tam, nad jeziorem Spring Lake, i nieraz widywałam ich
razem, matkę i synów i myślę, że warto się zaznajomić z każdym, kto jest tak miły dla swojej
rodziny jak on. A potem zdarzyło się, że chodziłam po lesie i spotkałam go, kiedy wracał sam z
polowania. Niczego nie upolował, nawet myszy, ale go to wcale nie zmartwiło. Po prostu
dokazywał, ciesząc się rannym powietrzem. To jedna z rzeczy, które od razu w nim polubiłam.
Nie przejmował się, nie zrzędził i nie skamlał, kiedy coś mu się nie udawało. Zaczęliśmy więc
wtedy rozmawiać. I chyba wszystko się dobrze potoczyło, bo wkrótce już spędzał u mnie
prawie cały czas. A moja siostra powiedziała - bo widzicie, moi rodzice wyprowadzili się
ubiegłego roku na południe, zostawiając nam rodzinne gniazdo - więc moja siostra
powiedziała, niby drocząc się, ale poważnie:
- No cóż, jeżeli on ma zamiar tu bywać cały dzień i pół nocy, to dla mnie już chyba nie
będzie miejsca!
I wyprowadziła się kawałek dalej. Zawsze byłyśmy sobie naprawdę bliskie, ona i ja.
Takie rzeczy nigdy się nie zmieniają. Nie przetrwałabym tego nieszczęsnego okresu, gdyby nie
moja siostrzyczka.
No więc mieszkał tu. Mogę tylko powiedzieć, że był to szczęśliwy rok w moim życiu.
On był dla mnie po prostu dobry. Ciężko pracował, nie lenił się, a w dodatku był taki duży i
przystojny. Wszystkim imponował, wiecie, mimo jego młodego wieku. Nocne spotkania w
lesie; coraz częściej kazali mu i prowadzić śpiew. Miał taki piękny głos i zaczynał donośnie, a
inni przyłączali się do niego niskimi i wysokimi głosami. Dreszcz mnie przechodzi, kiedy teraz
o tym pomyślę, jak to słyszałam nocami, kiedy zostawałam w domu, nie szłam na spotkanie, bo
dzieci były jeszcze malutkie - ten śpiew wzbijający się w górę poprzez drzewa i światło
księżyca, letnie noce i księżyc w pełni. Nie usłyszę już nic równie pięknego. Już nigdy nie
zaznam takiej radości.
Mówią, że to z powodu księżyca. To wina księżyca, i krwi. Miał to we krwi jego ojciec.
Nigdy nie znałam jego ojca i teraz się zastanawiam, co się z nim stało. Pochodził aż z okolic
Whitewater i nie miał tu krewnych. Zawsze myślałam, że tam wróci, ale teraz już nie wiem. Coś
się o nim mówiło, jakieś pogłoski, opowieści, które zaczęły krążyć, kiedy to się stało z moim
mężem. To się ma we krwi, mówią, i może się nigdy nie ujawnić, ale jeśli już, to pod wpływem
zmiany księżyca. Zdarza się to zawsze na nowiu. Kiedy wszyscy są w domu i śpią. Takiego,
który ma przekleństwo we krwi, coś nachodzi, mówią, i on wstaje, bo nie może spać, i wybiega
w rozjarzone słońce, i wyrusza zupełnie sam - żeby znaleźć takich jak on. Może to i prawda, bo
mój mąż tak robił. Podnosiłam się i pytałam:
- Gdzie idziesz? A on odpowiadał:
- Och, na polowanie. Wrócę wieczorem.
I było to do niego niepodobne, nawet głos miał inny. Ale byłam taka śpiąca, nie
chciałam budzić dzieci, a on taki dobry i odpowiedzialny, nie do mnie należało pytać go
„dlaczego?" i „dokąd?" i takie inne.
Więc zdarzyło się tak może trzy albo cztery razy. Wracał późno, zmęczony i niemalże
zły jak na kogoś tak łagodnego -nie chciał nic mówić. Sądziłam, że każdy musi się od czasu do
czasu wypuścić, a gderanie nigdy nic nie pomogło. Ale naprawdę zaczęłam się martwić. Nie
tyle, że szedł, ile, że wracał taki zmęczony i obcy. Nawet pachniał dziwnie. Włosy mi się od
tego jeżyły. Nie mogłam wytrzymać i powiedziałam:
- Czym cię tak czuć? Cały pachniesz! A on odpowiedział:
- Nie wiem - wręcz opryskliwie i udał, że śpi. Ale zszedł na dół, kiedy myślał, że nie
widzę, i mył się i mył. Ale te zapachy zostały w jego włosach i naszym posłaniu przez wiele
dni.
A potem ta okropność. Trudno mi o tym mówić. Chce mi się płakać, kiedy muszę sobie
o tym przypomnieć. Nasza najmłodsza, maleństwo, moje szczeniątko, odwróciło się od swego
ojca. Z dnia na dzień. Wszedł, a ona się nagle zlękła i zesztywniała z szeroko roztwartymi
oczyma, a potem rozpłakała się i próbowała schować za mnie. Nie bardzo jeszcze mówiła, ale
powtarzała w kółko:
- Niech to sobie idzie!
Ten wyraz jego oczu, przez moment, kiedy to usłyszał. Nie chcę tego pamiętać. Nie
mogę zapomnieć. Wyrazu jego oczu, patrzących na własne dziecko.
Powiedziałam do małej:
- Wstydź się, co w ciebie wstąpiło! - karcąco, ale jednocześnie tuliłam ją do siebie, bo
też się przestraszyłam. Aż się trzęsłam ze strachu.
Odwrócił wtedy wzrok i powiedział coś jakby:
- Coś jej się przyśniło - i tym zbył sprawę. Albo starał się zbyć. Ja też. I naprawdę byłam
wściekła na małą, kiedy nadal przerażał ją śmiertelnie widok własnego taty. Ale nie mogła nic
na to poradzić, a ja nie miałam na to wpływu.
Trzymał się z dala przez cały ten dzień. Bo chyba już wiedział. Właśnie zaczynał się
nów.
Wewnątrz było gorąco i ciasno, i ciemno, i wszyscy już spaliśmy jakiś czas, kiedy coś
mnie zbudziło. Nie było go przy mnie. Kiedy się wsłuchałam, dobiegł mnie lekki ruch w
przejściu. Wstałam, bo dłużej nie mogłam już tego znieść. Weszłam w korytarz; było w nim
jasno od mocnego światła słonecznego wpadającego przez otwór. I zobaczyłam go stojącego na
zewnątrz tuż przy wejściu, w wysokiej trawie. Głowę miał zwieszoną. Usiadł, jakby znużony, i
spojrzał na swoje nogi. Tkwiłam bez ruchu wewnątrz i bacznie przyglądałam się - sama nie
wiem, dlaczego.
I zobaczyłam to, co on zobaczył. Przemianę. Najpierw zaszła w stopach. Wydłużały się,
każda stopa robiła się dłuższa, wyciągała się, palce się wyciągnęły, stopa wydłużała się coraz
bardziej, mięsista i biała. I już nie było na nich włosów.
Włosy zaczęły mu znikać na całym ciele. Jakby się spiekały na słońcu i już ich nie było.
Aż cały zrobił się biały, jak skóra na robaku. I odwrócił twarz. Zmieniała mu się w oczach.
Coraz bardziej i bardziej płaska, usta robiły się też płaskie i szerokie, zęby szczerzyły się,
płaskie i tępe, a nos był już tylko mięsistą naroślą z dziurkami nozdrzy, uszu nie miał, oczy
zrobiły się niebieskie - niebieskie w białych obwódkach - i wytrzeszczały się na mnie z tej
płaskiej, rozmiękłej, białej twarzy.
Stanął na dwóch nogach. Widziałam go, nie mogłam go nie widzieć, mojego ukocha-
nego, miłego, zmienionego w tę nienawistną postać.
Nie mogłam się ruszyć, ale kiedy tak kuliłam się w przejściu patrząc w dzień, drżałam i
trzęsłam się od warczenia, które nagle wybuchło w obłędne, straszne wycie. Wycie żalu i wycie
przerażenia i wycie jak zew. Inni też je usłyszeli, nawet przez sen i obudzili się.
A to patrzyło i rozglądało się badawczo, to, w co się przeobraził mój mąż, i przybliżyło
twarz do wejścia naszego domu. Mnie ciągle unieruchamiał śmiertelny strach, ale za mną dzieci
się obudziły i maleństwo skomlało. Wtedy obudził się we mnie gniew matki, zawarczałam i
poczołgałam się do przodu.
To coś ludzkiego rozejrzało się. Nie miało strzelby, jak ci z ludzkich siedzib. Ale
podniosło leżącą na ziemi grubą gałąź długą, białą stopą i wepchnęło jej koniec do naszego
domu, mierząc we mnie. Zmiażdżyłam jej koniec w zębach i zaczęłam pchać się do wyjścia, bo
wiedziałam, że człowiek zabije nasze dzieci, jeżeli mu się uda. Ale moja siostra już była blisko.
Widziałam, jak biegnie na człowieka z opuszczoną głową i zjeżoną grzywą na karku, z oczyma
świecącymi żółto jak zimowe słońce. Odwrócił się ku niej i zamachnął się gałęzią. Ale ja
wypadłam z wyjścia, oszalała z matczynego gniewu, a wszyscy inni też biegli już w
odpowiedzi na moje wołanie, zbierało się całe stado w tym upale i w jarzącym się blasku
południowego słońca.
Człowiek spojrzał po nas, przeraźliwie krzyknął i machnął gałęzią, którą trzymał. A
potem zerwał się i pobiegł w dół po zboczu, kierując się na uprzątnięte pola. Biegł na dwóch
nogach, skacząc i wymachując, a my za nim.
Byłam ostatnia, bo wciąż jeszcze miłość powściągała we mnie gniew i strach. Biegłam,
kiedy zobaczyłam, jak zwalają go z nóg. Zęby mojej siostry wpiły mu się w gardło. Dopadłam
ich, kiedy ta istota była już martwa. Inni cofali się od zwłok. Odpychał ich smak krwi i ten
zapach. Młodsi kulili się, a niektórzy płakali, moja siostra zaś pocierała pysk o przednie łapy,
aby pozbyć się tego smaku. Podeszłam blisko, bo myślałam, że jeśli ta rzecz jest martwa, to i
czar, przekleństwo musiało się wyczerpać i mój mąż wróci - żywy, czy choćby martwy, żebym
tylko mogła go ujrzeć, moją miłość, w jego prawdziwej, pięknej postaci. Ale tam leżał tylko
biały i zakrwawiony, nieżywy człowiek. Odstępowaliśmy od niego coraz dalej i dalej, aż
odwróciliśmy się i pobiegli z powrotem we wzgórza, z powrotem w lasy cienia i mroku, i
błogosławionej ciemności.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
